Η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να διευρυνθεί προς το κέντρο για να καλλιεργήσει το «φιλελεύθερο» προφίλ, φαίνεται ότι εξαντλείται σε πρόσωπα που προέρχονται κυρίως από το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ, αλλά και από μια εποχή που συνδέθηκε με την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, θέτοντας τη βάση της οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας της χώρας. Την ίδια περίοδο ο νυν Πρωθυπουργός είχε διοριστεί, άλλωστε, στην Εθνική Τράπεζα από τον Kώστα Σημίτη.
Οι ισχυρές δόσεις από μια κατ’επίφαση «εκσυγχρονιστική» περίοδο εντοπίζονται στον Τ. Θεοδωρικάκο, τη «μόνιμη» Γεν. Γραμματέα του Υπ.Πο, Λίνα Μενδώνη, που επανέφερε και την «εκπρόσωπο τάφου» Άννα Παναγιωταρέα, πολλά πρόσωπα από το στενό κύκλο της Άννας Διαμαντοπούλου αλλά και του Βαγγέλη Βενιζέλου, τους Κ. Πιερακάκη, Α. Σκέρτσο, Γ. Γεραπετρίτη και πρόσωπα με διάφορους ρόλους διαχρονικά όπως η Α. Γκερέκου και πάρα πολλά μεσαία στελέχη ως Γεν. Γραμματείς. Από τα πιο βαριά ονόματα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, που στα χρόνια της ευμάρειας ταυτίστηκε με την πιο σκληρή κρατική καταστολή και στα χρόνια της κρίσης έμεινε στην ιστορία για την «αβλεψία» του να μην διαβάσει το μνημόνιο που ψήφισε.
Ένα επίσης ισχυρό, ως προς τον συμβολισμό, πρόσωπο της περιόδου είναι η Γιάννα Αγγελοπούλου, που τέθηκε επικεφαλής της Επιτροπής για τον εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση του ’21. Πρόσωπο που στην κοινή γνώμη έχει ταυτιστεί με την υπερβολή και το «πάρτυ» των Ολυμπιακών Αγώνων, που άφησε μια τεράστια μαύρη τρύπα στα οικονομικά της χώρας. Δεν έχουν περάσει εξάλλου πολλά χρόνια από την περίοδο που ο Άδωνις Γεωργιάδης κατήγγειλε τη Γιάννα Αγγελοπούλου για κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και κατέθετε οργισμένες ερωτήσεις στη Βουλή εις βάρος της. Η επιλογή της από τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχει προκαλέσει αντιδράσεις και στο «στρατόπεδο» Σαμαρά, αλλά και σε πολλούς στη βάση του κόμματος. Είναι τόσα πολλά τα συμφέροντα, τα «γραμμάτια» και οι βαρονίες που εξυπηρετούνται, ώστε οι συγκρούσεις στη ΝΔ είναι αναπόφευκτες.
Όπως και στα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας και της τεράστιας διαφθοράς, που έφεραν την κατάρρευση, έτσι και τώρα, που η χώρα κατάφερε να βγει από τα μνημόνια, η κυβέρνηση μεταχειρίζεται ένα «εκσυγχρονιστικό» προσωπείο, ενώ η «σφραγίδα» εκείνης της περιόδου είναι εμφανής και στα πρώτα νομοθετήματα που εγκαθιδρύουν ένα υπερσυγκεντρωτικό κομματικό κράτος. Όπως και τότε έτσι και τώρα, το μείγμα της πολιτικής συνίσταται σε ισχυρές δόσεις επικοινωνίας με την απόλυτη στήριξη του μιντιακού συστήματος, κομματισμού, απόλυτης διαπλοκής σε βαθμό που μπορεί να προκαλέσει ακόμη και συγκρούσεις μεταξύ των συμφερόντων, και ψευδεπίγραφων εθνικών μεγαλείων.
Ο Μητσοτάκης επέλεξε να εμπλουτίσει το σχήμα του με στελέχη που δεν συμβολίζουν τίποτε νέο και ελπιδοφόρο αλλά την παρακμή του ΠΑΣΟΚ, που έφερε στην εξουσία τον Καραμανλή και οδήγησε στη χρεοκοπία. Από την πλευρά του το εναπομείναν ΚΙΝΑΛ στέκεται μάλλον αμήχανα, ισορροπώντας ανάμεσα στον κυβερνητισμό του και την ταύτιση με τη ΝΔ και το εναλλακτικό πολιτικό αφήγημα που θα πρέπει να ακολουθήσει για να παραμείνει ζωντανό. Σε κάθε περίπτωση, το «χρεοκοπημένο» πολιτικό προσωπικό της χώρας επιχειρεί το δικό του «come back».
